ملکیت
[مِ کی یَ] (ع مص جعلی، اِمص)مأخوذ از تازی، مالکیت. تصرف و تملک. (از ناظم الاطباء) : از ملک بیرون است و تصدق است بر مسکینان در راه خدا و حرام است بر من آنکه برگردد همهء آن یا بعضی از آن به ملکیت من. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص318). باید که طریق تصرفات صاحب در هرچه موسوم بود به سمت ملکیت او الا ما حرم الله مفتوح و مسلوک دارد. (مصباح الهدایه چ همایی ص240). اهل حقیقت بواسطهء آنکه جملهء اشیاء را در تصرف و ملکیت مالک الملک بینند امکان حوالت مالکیت با غیر روا ندارند. (مصباح الهدایه ایضاً ص375). || (اصطلاح حقوق) رابطه ای است حقوقی بین شخص و چیز مادی (جاندار یا بی جان و منقول یا غیرمنقول) یا توابع چیز مادی (مانند منافع خانه یا اتومبیل) که به موجب این رابطه علی الاصول حق همه گونه بهره برداری از آن چیز را دارد مگر اموری که قانون استثنا کرده باشد(1). (ترمینولوژی حقوق تألیف جعفری لنگرودی). || حقیقت. (ناظم الاطباء).
.
(فرانسوی)
(1) - Propriete
.
(فرانسوی)
(1) - Propriete