مفقود

[مَ] (ع ص) گم کرده شده. یافته نشده. (از غیاث) (از آنندراج). گم. گمشده. ناپدید. غایب. معدوم. (از ناظم الاطباء). از دست بشده. گم شده. ناپیدا. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). || نایاب. ناپیدا :
صاحب عالم و عادل حسن الخلق حسین
آنکه در عرصهء گیتی است نظیرش مفقود.
سعدی.
- مفقودالبدل؛ معدوم العوض. (مجموعهء مترادفات). بی بدیل: اما بأیّحال بهتر از آن است که نقد زندگانی که مفقودالبدل و معدوم العوض است صرف تحصیل سایر علوم که فی الحقیقت از اسباب تصقیل علم اخلاقند نمایند.
- مفقود شدن؛ گم شدن. ناپدید شدن. از میان رفتن : و از جوانان شهر بسیار مفقود شدند. (سلجوقنامهء ظهیری چ خاور ص40).
اگر به کین تو صد گونه کیمیا سازد
به روز کین تو چون کیمیا شود مفقود.
امیرمعزی (دیوان چ اقبال ص135).
- مفقود کردن؛ گم کردن. از دست دادن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
|| مات فلان غیرمفقود؛ یعنی بی پروا اند از مردن او. (منتهی الارب). مرد فلان و باک ندارند از مردن او. (ناظم الاطباء). مات غیرفقید و لاحمید و غیرمفقود؛ مرد بی آنکه کسی از مرگ او پروایی داشته باشد. (از اقرب الموارد). و رجوع به فقید شود. || محروم. بی نصیب. (از ناظم الاطباء). || غایبی که جای او معلوم نباشد و زنده و مرده بودن او دانسته نشود. (از تعریفات). (اصطلاح شرع) در اصطلاح شرع، غایبی را گویند که از خانوادهء خود دور گردیده و نشانی از او در دست نباشد و کسی از مکان و زنده بودن و یا مردن او خبری ندارد. (از کشاف اصطلاحات الفنون).
- غایب مفقودالاثر؛ در قانون مدنی کسی را گویند که از غیبت او مدت بالنسبه مدیدی گذشته و از او به هیچوجه خبری نباشد. (ترمینولوژی حقوق تألیف جعفری لنگرودی).
- غایب مفقودالخبر؛ کسی که از محل سکونت خود مدت نسبتاً مدیدی دور شده و خبری از او برای کسان و آشنایان وی نمی رسد و این نوع غیبت را اصطلاحاً «غیبت منقطعه» و این غایب را در فقه «غایب مفقودالخبر» نامند. (ترمینولوژی حقوق تألیف جعفری لنگرودی).
|| اهل رمل گویند که اگر شکلی که در آن نقطهء مطلوب باشد، آن شکل را با صاحب خانهء او ضرب نمایند آن نقطه ثابت نماند، بلکه برطرف شود و آن نقطه را نقطهء مفقود گویند و این دلیل ناقراری مطلوب است و نامرادی از آن مث مطلوب آتش لحیان باشد و لحیان در اول خانه باشد پس از ضرب او در صاحب خانه که نیز لحیان است جماعت حاصل شود که در وی به جای نقطهء آتش زوج آتش است. (کشاف اصطلاحات الفنون).