مغفل

[مُ غَفْ فَ] (ع ص) نادان و کندذهن. (منتهی الارب) (آنندراج). آنکه زیرک نباشد. (از اقرب الموارد). گول. غافل. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : چنانکه آن زیرک شریک مغفل کرد و سود نداشت. (کلیله و دمنه چ مینوی ص117). مغفل را به سیم حاجت افتاد. (کلیله و دمنه). زیرک دست به گریبان مغفل زد. (کلیله و دمنه).
بس مغفل در این خریطهء خشک
گره عود یافت نافهء خشک.نظامی.
این پنج روزه مهلت ایام آدمی
آزار مردمان نکند جز مغفلی.سعدی.
چند داری نگاه جامه ز گل
دل نگه دار ای مغفل دل.جامی.
آفرینی که آن مغفل کرد
روز عیش مرا مبدل کرد.جامی.