معیل

[مُ](1) (ع ص) مرد بسیارعیال. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از محیط المحیط). شخصی که بسیار عیال دارد. (غیاث) (آنندراج). مرد بسیارعیال و عیال بار. (ناظم الاطباء). عیالومند. عیالمند. عیالوار. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
دست اقبال ار نه بگشاید
بند ادبار این معیل فقیر...انوری.
بهر مهمان گوشت آورد آن معیل
سوی خانه با دو صد جهد طویل.مولوی.
- نعم المعیل؛ بهترین عائله دار. بهترین عیالمند :
همچنین از پشه گیری تا به فیل
شد عیال الله و حق نعم المعیل.مولوی.
|| (اِ) شیر بیشه. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از محیط المحیط). || پلنگ. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از محیط المحیط). || گرگ بدان جهت که پیوسته شکار جوید. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از محیط المحیط). گرگ. (ناظم الاطباء). جمع آن عیاییل است بر غیرقیاس. (از اقرب الموارد)(2).
(1) - در اقرب الموارد و محیط المحیط [ مُ یِ ]ضبط شده است.
(2) - در اقرب الموارد در سه معنی اخیر به فتح اول ضبط شده است.