مرضی

[مَ ضی ی] (ع ص) مرضو. (منتهی الارب). || خوش و پسندیده. (منتهی الارب). مختار. (یادداشت مرحوم دهخدا). آنکه یا آنچه مورد پسند باشد. مورد رضایت. خشنود و قانع شده. مقبول و مطبوع و خوش آیند. لایق ستایش و موافق میل و پذیرا. (ناظم الاطباء) : و کان یأمر أهله بالصّلوه والزّکوه و کان عند ربه مرضیا. (قرآن 19/55). بعثه سراجاً منیراً و مبشراً و نذیراً و هادیاً و مهدیاً و رسولا مرضیاً. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص298). و بدان که خدمت تو محل مرضی بافت. (کلیله و دمنه). بهتر کارها آن است که فاتحتی مرضی و عاقبتی محمود دارد. (کلیله و دمنه). مذموم طریقت را به تکلیف ... بر اخلاق مرضی ... نتوان داشت. (کلیله و دمنه). و صور اعمال نامرضی امتناع نمایند. (سندبادنامه ص4). از مساعی حمید و مآثر مرضی و مشکور... (سندبادنامه ص7) ... و آن چندان مساعی حمید و مآثر مرضی که... (سندبادنامه ص18). پس آنگه هر یکی را از اطراف بلاد حصهء مرضی معین کرد. (گلستان سعدی).
- مرضی الاخلاق؛ کسی که خوی وی پسندیده باشد. (ناظم الاطباء).
- مرضی الطرفین؛ آنچه مورد رضایت و پسند هر دو طرف باشد. آنچه هر دو طرف دعوی آن را قبول داشته باشند. آنچه هر دو خصم بدان رضا دهند: حکم مرضی الطرفین، قاضی مرضی الطرفین، محکمهء مرضی الطرفین.
- مرضی عنه؛ مورد رضایت. پسندیده. مقبول.
|| در اصطلاح درایه. مشکور است. رجوع به مشکور شود.