محمد

[مُ حَمْ مَ] (اِخ) ابن هندوشاه بن سنجر عبدالله صاحبی نخجوانی. منشی پسر هندوشاه مؤلف تجارب السلف. او راست دستورالکاتب فی تعیین المراتب که در عهد سلطان اویس بهادرخان (757 - 776 ه . ق.) تألیف کرده و کتابی در لغت دارد به نام صحاح الفرس که در 727 ه . ق. تألیف کرده است و در طهران به تصحیح دکتر طاعتی در عداد نشریات بنگاه ترجمه و نشر کتاب چاپ شده است و آن (به استثناء فرهنگ قطران) سومین فرهنگ موجود فارسی است یعنی پس از لغت نامهء اسدی (تألیف بعد از 458 ه . ق.) و فرهنگ قواس (تألیف بعد از 690 ه . ق.) و حدود 2300 لغت دارد. (از یادداشت مرحوم دهخدا و یادداشت لغت نامه).