محمد

[مُ حَمْ مَ] (اِخ) ابن محمد بن محمد بن سعدبن عبدالله بروی(1) شافعی فقیه، مکنی به ابومنصور. از ائمهء فقهاء شافعی در فقه و علم کلام و وعظ بود. فقه را از محمد بن یحیی آموخت. در خلاف راه تازه ای دارد. او راست: کتاب «المقترح فی المصطلح» در جدل. بروی در سال 576 ه . ق. به بغداد آمد و مورد استقبال خاص و عام گردید و در مدرسهء بهائیه نزدیک نظامیهء بغداد روزانه چند نوبت به تدریس می نشست و در مسجد جامع قصر خلیفه حلقهء مناظره داشت و در مدرسهء نظامیه بوعظ می نشست و در آن هنگام مدرس نظامیه ابونصر احمدبن عبدالله شاشی بود. تولد او سال 517 ه . ق. به طوس بود و در سال 567 ه . ق. به بغداد درگذشت و المستضی بأمرالله در مسجد قصر بر وی نماز گزارد و در جوار ابواسحاق شیرازی در باب ابرز دفن گردید. (از وفیات الاعیان چ بیروت ج 4 صص225 - 226).
(1) - ابن خلکان در نسبت «بروی» تردید کرده است و می گوید احتمالاً از قراء طوس باشد. ذیل ابومنصور درلغت نامه «بردی» آمده است اما شاید بر صواب نباشد.