محمد
[مُ حَمْ مَ] (اِخ) ابن محمد بن احمدبن هِمَماه رامشی نیشابوری، مکنی به ابونصر. عالم در علم نحو و علوم حدیث و قراءات و لغت. حدیث را از اصحاب اصم و غیره فراگرفت و ادب را از ابوالعلاء مصری و دیگران آموخت و در نیشابور املای حدیث می نمود. ولادت او 440 و وفاتش 489 ه . ق. است و اشعاری از او باقی مانده است. (از معجم الادباء ج 7 ص100).