محمد
[مُ حَمْ مَ] (اِخ) ابن فضل بن احمدبن محمد بن احمدبن ابوالعباس صاعدی فراوی نیسابوری، ملقب به کمال الدین و مکنی به ابوعبدالله. محدث فقیه و مناظر و واعظ بود در مجلس درس امام الحرمین جوینی حاضر می شد. پس از سفر به مکه و مدینه و بغداد و افاضه در این شهر مجدداً به نیسابور بازگشت و به تدریس در مدرسهء ناصحیه و امامت مسجد مطرز مشغول شد. فراوی از بسیاری از دانشمندان حدیث شنید و به روایت چندین کتاب از تألیفات حافظ بیهقی منفرد بود و دربارهء او گویند «الفراوی»، «الف راوی». ولادت وی در سال 442 یا 441 ه . ق. در نیشابور و وفات او به سال 530 بوده است.