محمد

[مُ حَمْ مَ] (اِخ) ابن فتوح ابی نصربن عبدالله بن حمیدبن یصل ازدی حمیدی اندلسی میورقی حافظ مشهور. اصل او از قرطبه از ربض رصافه از مردم جزیرهء میورقه است. از ابن حزم اندلسی و یوسف بن عبدالله مؤلف کتاب الاستیعاب روایت بسیار کند. وی در سال 448 ه . ق. به شرق اسلامی سفر نمود و پس از انجام مراسم حج در بغداد اقامت کرد. مردی پارسا و طالب علم و کمال بود. او راست: کتاب «الجمع بین الصحیحین البخاری و مسلم» «جذوه المقتبس» در شرح حال دانشمندان اندلس و کتاب «وفیات الشیوخ». ولادت او قبل از سال 420 بوده است و در سال 488 ه . ق. در بغداد وفات کرده، اما سمعانی در کتاب الانساب تاریخ فوت او را 491 ه . ق. نوشته است و در کتاب ذیل انساب سمعانی تاریخ وفات حمیدی را 17 ذی الحجهء سال 488 نوشته و محل دفن او را در مقبرهء باب ابرز نزدیک ابواسحاق شیرازی. در سال 491 به مقابر باب حرب منتقل گردید و در جوار بشربن حارث معروف به بشرحافی مدفون شده است. (از وفیات الاعیان چ بیروت ج4 ص282).