محمد

[مُ حَمْ مَ] (اِخ) ابن داود، مکنی به ابوعبدالله. فاضل ترین مردم روزگار خویش بود و از نخستین روز خلافت معتز عباسی وزیر او شد. از بسیاری از علما و فصحای عهد خویش دانش فراگرفت و به خط خود کتابهای بی شمار نگاشت و همه را واخوان و تصحیح کرد. ابوالحسن بن الفرات وزیر که از محمد بن داود بیم داشت اشاره به قتل او کرد و او را بکشتند (296 ه .). از اوست: کتاب الورقه(1) فی اخبار الشعراء. کتاب من سمی من الشعراء عمرو فی الجاهلیه والاسلام. کتاب الوزراء و کتاب الاربعه نظیر کتاب ابوهفان. (از فهرست ابن الندیم). و رجوع به الاعلام زرکلی شود.
(1) - چون برای هر شاعری ورقه ای بیش ننوشته «الورقه» گفته است و سپس صولی کتاب خود را چون برای هر شاعری ورقها نوشته است «الاوراق» گفته است.