محمد

[مُ حَمْ مَ] (اِخ) ابن حسام الدین. دولتشاه در تذکره الشعراء می نویسد: بغایت خوش گو است و با وجود شاعری صاحب فضل بود و قناعتی و انقطاعی از خلق داشت. از خوسف است من اعمال قهستان و از دهقنت نان حلال حاصل کردی و گاوبستی و صباح که به صحرا رفتی تا شام اشعار خود را بر دستهء بیل نوشتی. بعضی او را ولی حق شمرده اند در منقبت گویی در عهد خود نظیر نداشت و قصاید غرا دارد و قصیده ای در مدح حضرت رسول(ص). وفات او به سال 875 ه . ق. بوده است. (تذکره الشعرای دولتشاه سمرقندی ص 428 و 429).