محرر

[مُ حَرْ رَ] (ع ص) نعت مفعولی از تحریر. آزاد شده. (غیاث) (آنندراج). عبد محرر، بندهء آزادشده. آزادکرده. آزاد. || نوشته شده. (غیاث). نوشته شده و مکتوب و مرقوم و نگاشته شده. (ناظم الاطباء). || نسختی مکتوب از روی نسختی دیگر. (یادداشت مرحوم دهخدا). || مقدس و تقدیس شدهء از جانب خدای تعالی. (ناظم الاطباء). || در اصطلاح بنی اسرائیلیان به معنای معتکف در نزد مسلمانان است. (از مهذب الاسماء). آنکه او را فقط برای عبادت خدا بگمارند. قوله تعالی، رب انی نذرت لک ما فی بطنی محرراً (قرآن 3/35). ای مخلصاً: زکریا از محرران بود و اندر آن عهد چهارهزار عابد محرران مسجد بودند و محرر آن بود... که هر کسی که خواستی که خدای تعالی را تقربی کند چون زنش بار گرفتی گفتی یارب اگر پسر آید، ترا محرر کردم و مادر همچنین گفتی و این نذری بود بر ایشان واجب و اگر دختر آمدی نذر بر ایشان واجب نیامدی و لیکن چون پنجساله گشتی دختر او را به عابدی سپردی هم اندر مسجد و مادر او را عبادت آموختی و هم با او بزرگ شدی دختر غیر از عبادت ندانستی و هرگز از او گناهی نیامدی. (ترجمهء طبری بلعمی). گفت بار خدایا این فرزند را که در شکم دارم محرر گردانم زیرا که شغل دیگر نفرمایم. (قصص الانبیاء ص203). || اراضی محرره، زمینها که از آن خراج و جبایت بیفکنده باشند. (یادداشت مرحوم دهخدا).