لعب

[لَ] (ع اِ) بازی. (منتهی الارب) (مهذب الاسماء) :
شاه شطرنج کفایت را یک بیدق او
لعب کمتر ز دو اسب و رخ و فرزین نکند.
سوزنی.
قضا به بوالعجبی تا کیت نماید لعب
به هفت مهرهء زرین و حقهء مینا.خاقانی.
دست خزان درفشاند چاه زنخدان سیب
لعب چمن برگشاد گوی گریبان نار.
خاقانی.
لعب دهر است چو تضعیف حساب شطرنج
گرچه پایان طلبندش نه همانا بینند.
خاقانی.
گرنه عشق تو بود لعب فلک
هر رخی را فرسی داشتمی.خاقانی.
بر آن دل شد که لعبی چند سازد
بگیرد شاه نو را بند سازد.نظامی.
نامه بگشادن چو دشوار است و صعب
کار مردان است نی طفلان لعب.مولوی.
همچو بازیهای شطرنج ای پسر
فایدهء هر لعب در بازی نگر.مولوی.
زین لعب خوانده ست دنیا را خدا
کاین جزا لعبی است پیش آن جزا.مولوی.
صاحب آنندراج گوید... و با لفظ باختن و خوردن و کردن مستعمل و کنایه از فریب خوردن بود :
وین لعب که میکنند با ما
با او عهدی(1) نکرد اینجا.
درویش واله هروی (از آنندراج).
(1) - ظ: احدی.