لجن

[لَ جَ] (اِ) لژن. (لغت نامهء اسدی). گل سیاه که در تک حوض و جوی و آبهای خفته پدید آید. گل سیاه یا مطلق گل. گل سیاه و تیرهء ته حوض و جوی آب و غیره. لوش. حمأ. حمرَده. خلیش. حرمد. خرّه. خرّ. (سروری). حال. غلیژن. لجم. (برهان) :
پیش دست تو مگر لاف سخا زد ورنه
بحر را بهر چه در حلق نهادند لجن(1).
رفیع الدین لنبانی (از آنندراج).
آن آبهای صافی را همچون لجن و درد مکدر کرده است. (بهاءالدین ولد).
ولیک عذر توان گفت پای سعدی را
در این لجن که فروشد نه اولین پاییست.
سعدی.
|| (ص) برخی هر چیز را که گل آغشته شده باشد لجن میگویند. (برهان). آغشته بود به گل. (فرهنگ اسدی)(2).
- لجن بهشت؛ احمق و گول. (آنندراج).
(1) - این شعر بشاهد لجم نیز آمده است و ظاهراً درست تر مینماید.
(2) - در نسخهء خطی اوبهی که در دسترس بود بدین معنی لچن ضبط شده است.