آوردگه

[وَ گَهْ] (اِ مرکب) آوردگاه. رزمگاه. میدان. میدان جنگ :
به آوردگه رفت نیزه به دست [ سیاوش ]
عنان را بپیچید چون پیل مست.
فردوسی.
به آوردگه شد سپه، پهلوان
بقلب اندرون با گروه گوان.فردوسی.
بگفت این و بگرفت نیزه بدست
به آوردگه رفت چون پیل مست.فردوسی.
گو پیلتن گفت جنگی منم
به آوردگه بر درنگی منم.
فردوسی.(1)
|| در بیت ذیل فرخی آوردگه معنی چراگاه و گشتنگاه میدهد :
معدن زاغ شد آرامگه کبک و تذرو
مسکن شیر شد آوردگه گور و غزال.فرخی.
و رجوع به آورد و آوردگاه شود.
(1) - به آوردگه بر، مرا پیل و شیر
یکی باشد و مرد و گرد دلیر. فردوسی.
ز بس کشته و خسته بر دشت جنگ
شد آوردگه را همه جای تنگ. فردوسی.
ز گشت دلیران بر آن دشت تنگ
چو شب گشت آوردگه تار و تنگ. فردوسی.
هم از جنگ ترکان او روز کین
به آوردگه بر بلرزد زمین. فردوسی.
بدو گفت از ایدر بیک سو شویم
برآوردگه بر، بی آهو شویم. فردوسی.
نباید ترا جست با او نبرد
برآرد به آوردگه از تو گرد. فردوسی.
خروشید و بگرفت نیزه بدست
به آوردگه رفت چون پیل مست. فردوسی.
بمالید سهراب کف را بکف
به آوردگه رفت از پیش صف. فردوسی.
به آوردگه رفت و نیزه گرفت
همی ماند از گفت مادر شگفت. فردوسی.
کنون خاک را از تو جوشان کنم
بر آوردگه از سر افشان کنم. فردوسی.
همه کار ما سخت باساز بود
به آوردگه گشتن آغاز بود. فردوسی.
ز لشکر بیامد هشیوار بیست
که تا اندر آوردگه کار چیست. فردوسی.
کز آن پس تو با نامداران مرد
نجوئی به آوردگه بر نبرد. فردوسی.
بدان تا چنین بنده با شهریار
نجوید به آوردگه کارزار. فردوسی.
ز آوردگه شد سوی نهروان
همی بود بر پیش فرّخ جوان. فردوسی.
به آوردگه تیز شد مهرنوش
نبودش همی با فرامرز توش. فردوسی.