گوشزد

[زَ] (ن مف مرکب) کنایه از سخنی و حرفی بود که یک بار دیگر شنیده شده باشد و نیز سخنی باشد که به شخصی بگویند تا وقتی از اوقات دیگر به کار آن شخص یا دیگری آید. (برهان). سخنی که یک بار شنیده باشند بلکه بمعنی مطلق شنیده شده و مسموع است. (آنندراج). سخنی که یک بار به گوش رسیده باشد. (انجمن آرا). به گوش خوردن و یک بار شنیده شدن. (فرهنگ نظام).
- گوشزد ساختن؛ گوشزد کردن. شنواندن :
ناله ای تا به نهان گوشزد گل سازد
پر بلبل شود ار ریشهء گل نیست عجب.
واله هروی (از آنندراج).
- گوشزد شدن؛ گفته شدن به کسی. به سمع رسیدن :
شب نالهء من گوشزد مرغ چمن شد
بیچاره گرفتار گرفتاری من شد.
باقر کاشی (از آنندراج).
- گوشزد گردیدن؛ گوشزد شدن. شنیده شدن :برهم خوردگی جماعت قزلباش شایع و گوشزد خاص و عام گردید. (مجمل التواریخ گلستانه).