قیس
[قَ] (اِخ) ابن ذَریح بن سنه بن حذافه کنانی. شاعری است عاشق پیشه که در عشق لُبنی دختر حباب کعبی شهرت یافت. وی از شاعران عصر امویان است که در مدینه اقامت داشت و برادر رضاعی حسین بن علی بن ابیطالب بود. مادر قیس هر دو را شیر داد. در عشق لُبنی داستانها دارد و اشعار عاشقانه اش دارای شور و حال و جذبه است. بخشی از آن اشعار در دیوانی گردآوری شده، ولی به طبع نرسیده است. وی بسال 70 ه . ق. درگذشت. (الاغانی ج 8 ص107، 128) (فوات ج 2 ص134) (الاعلام زرکلی ج 2 ص800).