قمی

[قُمْ می / می] (اِخ) محمد طاهر (ملا...) ابن محمد حسین، اصلاً شیرازی است و چون در قم اقامت کرد به قمی مشهور شد. وی از مشاهیر علمای امامیهء دورهء شاه سلیمان صفوی و از مشایخ اجازهء شیخ حر عاملی و ملا محمدباقر مجلسی و فقیه و متکلم و محدث و واعظ و شیخ الاسلام قم بود. نماز جمعه بپا میداشت و با فلسفه و صوفیه دشمن بود. با ملا خلیل قزوینی که نماز جمعه را در غیبت امام حرام میدانست و با ملامحسن فیض که مشرب عرفانی داشت مکاتبات و معارضاتی دارد. از تألیفات اوست: 1- الاربعون حدیثاً و دلیلا فی امامه الائمه الطاهرین. 2- بهجه الدارین در حکمت. 3- تحفه الاخبار در شرح قصیدهء رائیه. 4- حجه الاسلام فی شرح تهذیب الاحکام. 5- حکمه العارفین فی رد شبه المخالفین من المتصوفین و المتفلسفین. 6- الفوائد الدینیه فی الرد علی الحکماء و الصوفیه. 7- موعظه النفس. 8- هدیهء سلیمانی. وی به سال 1098 ه . ق. در قم در گذشت و در قبرستان معروف به شیخان پشت مرقد زکریابن آدم دفن شد. (روضات الجنات و الذریعه) (ریحانه الادب). و رجوع به انجم فروزان عباس فیض شود.