قعده

[قُ دَ] (ع اِ) شتری که راعی برای حاجات خود گرفته باشد. (اقرب الموارد) :
پیشم چو ماه قعدهء شبرنگ از آن کشند
تا خوانم آفتاب جنیبت برِ سخاش.خاقانی.
قعدهء نقره خنگ روز آمده از جنیبتش
ادهم شب فکند سم کندرو از مشمری.
خاقانی.
|| خر. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). ج، قُعُدات. (اقرب الموارد). ج، قُعْدان. (منتهی الارب). || زین و پالان. (اقرب الموارد) (منتهی الارب).