قافله

[فِ لَ] (ع اِ) کاروان. (مهذب الاسماء) (دهار). قیروان :
سوی او از شاعران و زائران شرق و غرب
قافله در قافله است و کاروان در کاروان.
فرخی.
تا برگرفت قافله از باغ عندلیب
زاغ سیه بباغ درآورد کاروان.فرخی.
بی سیم سائل تو نرفت ایچ قافله
بی زر زائر تو نرفت ایچ کاروان.فرخی.
کاروان ظفر و قافلهء فتح و مراد
کاروانگاه به صحرای رجای تو کند.
منوچهری.
لشکر پیری فکند و قافلهء ذل
ناگه بر ساعدین و گردن من غل.
ناصرخسرو.
مر مرا در میان قافله بود
دوستی مخلص و عزیز و کریم.
ناصرخسرو.
قافله هرگز نخورد و راه نزد باز
باز جهان رهزن است و قافله خوار است.
ناصرخسرو.
در طلب خون من قاعده ها می نهی
در ره امید من قافله ها می زنی.خاقانی.
صد قافلهء وفا فروشد
یک منقطع از میان ندیدم.خاقانی.
روزی میان بادیه بر قافله یْ عجم
دست عرب چو غمزهء ترکان سنان کشید.
خاقانی.
قافلهء عشق تو میرود اندر جهان
طائفهء عقلها هم به اثر میرود.خاقانی.
فرض شد این قافله برداشتن
زین بنه بگذشتن و بگذاشتن.نظامی.
چرخ نه بر بی درمان میزند
قافلهء محتشمان میزند.نظامی.
قافله میشد به کعبه از وله
اقچه بسته شد روان با قافله.مولوی.
یکی را پسر گم شد از راحله
شبانگه بگردید در قافله.
سعدی (بوستان).
قافلهء شب چه شنیدی ز صبح؟
مرغ سلیمان چه خبر از سبا؟سعدی.
کاروانی در زمین یونان بزدند... لقمان حکیم اندر آن قافله بود. (گلستان).
- امثال: این قافله تا به حشر لنگ است.
شریک دزد و رفیق قافله .
همه قافلهء پیش و پسیم.
- قافله شد؛ به معنی «قافله رفت» باشد؛ یعنی سالار رفت که کنایه از فوت شدن پیغمبر باشد صلوات الله علیه. (برهان).
|| کاروان بازآینده از راه حج و جز آن. (مهذب الاسماء). گروه از سفر بازگردنده. (منتهی الارب) (آنندراج). وفد. سیاره :شیادی گیسوان بافت بصورت علویان و با قافلهء حجاج به شهری درآمد در هیأت حاجیان. (گلستان). با قافلهء حجاز بشهر آمد گفت از حج می آیم. (گلستان). || گروه در سفر رونده از روی تفأل به رجوع. (منتهی الارب) (آنندراج). ج، قوافل.