فیض

[فَ] (اِخ) (آیت الله محمد) ابن علی اکبربن محمد. از فقهاء و مراجع بزرگ تقلید و از احفاد ملا محسن فیض کاشانی است. وی به سال 1293 ه . ق. در قم متولد شد و در نجف و سامره از محضر درس اساتید بزرگ آخوند ملا کاظم خراسانی و سیدمحمدکاظم یزدی و میرزا محمدتقی شیرازی بهره مند گردید و به سال 1331 ه . ق. به قم مراجعت کرد و به سال 1336 ه . ق. حوزهء علمیهء قم را بنیاد نهاد و به سال 1340 ه . ق. مرحوم آیت الله حائری را به قم دعوت کرد و با انتقال ایشان از اراک به قم حوزهء علمی رونق گرفت. از جمله آثار وی تعمیر مدرسهء فیضیه و دارالشفاء و ساختمان چند مسجد است. از تألیفات اوست: 1- مناسک حج، با توجه به فتوای همهء مراجع تقلید و به سبکی ساده و روان نگارش یافته و ازاینرو عمل بدان در هر زمان مجری است. 2- الفیض، و این کتابی است استدلالی دربارهء چند مسئله از قبیل مسئلهء عدم تنجیس متنجس و عدم انفعال آب قلیل و غیره. 3- حاشیه بر کفایه الاصول. 4- حاشیه بر مکاتب شیخ انصاری. 5- حاشیه بر عروه الوثقی. 6- وسیله النجاه. 7- ذخیره العباد. وی به سال 1369 ه .ق. / 1329 ه . ش. در 78سالگی وفات یافت و در ایوان طلا در جوار حضرت معصومه مدفون گردید. کلمهء آیت الفیض مادهء تاریخ وفات اوست. (انجم فروزان ص138، رجال قم، قم را بشناسید، قم و روحانیت ص155 و 156، مقدمهء محجه البیضاء).