فکر

[فِ کَ] (ع اِ) جِ فکره و فِکری. (از اقرب الموارد). جِ فکرت. (فرهنگ فارسی معین) :
خدای در سر او همتی نهاد بزرگ
چنانکه گنج به رنج است از آن و دل به فکر.
فرخی.
از که پرسی بجز از دل تو بد و نیک جسد
چون همی دانی کو معدن علم و فکر است.
ناصرخسرو.
یک همت تو حاصل گرداندم همم
یک فکرت تو زایل گرداندم فکر.
مسعودسعد.
مرگ یاران شنیدم از ره گوش
دلم امروز کشتهء فکر است.خاقانی.
- فکر داشتن؛ اندیشیدن. در فکر فرورفتن :
از این سرای بدر هیچ می نداند چیست
از آن سبب همه ساله به دل فکر دارد.
ناصرخسرو.
رجوع به فکرت شود.