فضیحت
[فَ حَ] (ع مص) فضیحه. رسوا کردن. (ترجمان علامهء جرجانی ترتیب عادل بن علی). || (اِمص) آشکاری عیب کسی. (از اقرب الموارد). رسوایی و بدنامی. ج، فضائح. (فرهنگ فارسی معین) : و هرآینه در معرض فضیحت عامه افتد. (کلیله و دمنه). فضیحت خویش بدید. (کلیله و دمنه).
که فضیحت بود بروز شمار
بنده آزاد و خواجه در زنجیر.سعدی.
که فضیحت بود بروز شمار
بنده آزاد و خواجه در زنجیر.سعدی.