فروغی

[فُ] (اِخ) محمدحسین اصفهانی، ملقب به ذکاءالملک. ادیب و نویسنده بود. تولد او به سال 1255 ه . ق. اتفاق افتاد و به سال 1289 ه . ش. / 1335 ه . ق. درگذشت. وی در جوانی برای تجارت رهسپار هند شد و کشتی او در این سفر دچار طوفان و مال التجاره اش غرق گردید. ناچار در بندر لنگه پیاده شد و به جهرم و فسا سفر کرد و از آنجا به یزد رفت و در آن شهر مدتی زندانی بود. سپس به کرمان سفر کرد و تحت حمایت وکیل الملک قرار گرفت و قصایدی برای او سرود. آنگاه برای زیارت عتبات عازم شد و در کرمانشاه با چند تن از مشایخ ملاقات کرد و در زمرهء اهل سلوک درآمد. سپس راه کربلا و نجف را پیش گرفت. در بازگشت به تهران مورد توجه صنیع الدوله وزیر انطباعات قرار گرفت و بتوسط او به دربار ناصرالدینشاه راه یافت و به فرمان شاه تخلص فروغی برگزید و بمدیریت و مترجمی دارالطباعه منصوب شد. روزنامه های ایران، شرف، رسمی و اطلاع که دولتی بودند غالباً با انشای او نوشته میشد. وی در سال 1308 ه . ق. رئیس دارالطباعه گردید. در سال 1311 ه . ق. لقب ذکاءالملک گرفت و در همان اوان به انتشار روزنامهء «تربیت» دست زد. در 1317 ه . ق. به معلمی ادبیات مدرسهء علوم سیاسی منصوب گردید. وی تألیفات متعددی در بدیع و عروض و قافیه و تاریخ شعرا دارد. (از فرهنگ فارسی معین).