غول

[غَ] (ع مص) هلاک کردن. (مصادر زوزنی) (تاج المصادر بیهقی) (ترجمان القرآن جرجانی) (دهار). هلاک کردن کسی را. (منتهی الارب) کشتن کسی را. (آنندراج). || ناگاه گرفتن. (تاج المصادر بیهقی). بناگاه گرفتن. هلاک کردن و ربودن بناگاه. (منتهی الارب) (آنندراج). گرفتن کسی را چنانکه نداند. غاله؛ اخذه من حیث لم یدر. || خوردن شراب و بردن آن عقل یا تندرستی را. (از اقرب الموارد). || کشتن هلاکت و بلا کس را، یا در جای جانکاه اوفتادن آن. (از منتهی الارب) (از آنندراج). غالته غولٌ؛ غول وی را کشت. (از اقرب الموارد). هلاکت او را کشت یا در مهلکه افتاد یا ندانست به کجا رفت. (از تاج العروس). || صدمه رسانیدن. خسارت وارد آوردن. (دزی ج2 ص231). || (اِ) مستی. (از منتهی الارب)(1) (آنندراج). سُکر. (اقرب الموارد). || هر چیز که عقل را زایل کند. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). || دردسر. (منتهی الارب) (آنندراج). صداع. (اقرب الموارد). منه قوله تعالی: لافیها غول؛ ای لیس فیها غائله الصداع. || دوری بیابان و کشیدگی. (منتهی الارب) (آنندراج). گویند: مفازه ذات غول؛ یعنی بیابانی دور. (از اقرب الموارد). || سختی و دشواری، غول غائله مبالغه است. یقال: اتی غولا غائله؛ یعنی رسید بکار بسیار زشت. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). || زمین نشیب. (منتهی الارب) (آنندراج). زمین پست. ما انهبط من الارض. (اقرب الموارد). || پاره ای از درختان طلح. (منتهی الارب) (آنندراج). جماعه الطلح. (اقرب الموارد). || خاک بسیار. (منتهی الارب)(2) (آنندراج). تراب کثیر. (از اقرب الموارد).
(1) - در منتهی الارب به غلط «سستی» آمده است.
(2) - در منتهی الارب به غلط «خار بسیار» آمده است.