غلغله

[غُ غُ لَ / لِ] (اِ صوت) شور و غوغا و فریاد و هایهوی بسیار. با لفظ زدن و افکندن و انداختن و افتادن استعمال میشود. (از آنندراج). غریو. غلغل : و غلغلهء عشق به جانها میبود. (کشف الاسرار و عده الابرار ج10 ص491). و چندانکه مردم بر ریگ سوی نشیب میخزند غلغلهء طبل و نقاره از میان کوه پیدا میشود. (روضات الجنات فی اوصاف مدینه هرات ج1 ص335). و تلاطم امواج جنگ و وغا... را به نوعی استعداد داده که از غلغله و نفیر کوس اسلامیان... طنین و دوار در طاس فلک دوار افتاده. (ایضاً روضات الجنات ج1 ص352).
از شوق مدیح تو چو حمام زنان است
مغز سرم از غلغلهء جوش معانی.قاآنی.
-در غلغله آمدن؛ به بانگ و آوا درآمدن. بانگ و غوغا کردن :
چنگ در غلغله آید که کجا شد منکر
جام در قهقهه آید که کجا شد مناع.حافظ.
رجوع به غُلغُل شود.