غزنوی
[غَ نَ] (اِخ) (704-773 ه . ق.) سراج الدین، عمر بن اسحاق بن احمد هندی. از اکابر فقهای حنفی بود. او راست : «الفتاوی السراجیه» خطی، و «التوشیح» در «شرح الهدایه، و «الشامل» در فقه، و «زبده الاحکام فی اختلاف الائمه» خطی، و «شرح بدیع الاصول» و شرح المغنی» و «المعزه المنیفه فی ترجیح مذهب ابی حنیفه» و «شرح الزیادات». (از اعلام زرکلی ج2 ص711).
مؤلف معجم المطبوعات آرد: عمر بن اسحاق بن احمد سراج الدین هندی غزنوی حنفی، مکنی به ابوحفص. او امام و علامه و استاد در بحث و بسیار هوشیار بود. مؤلفات او بسیار است از جملهء آنها: «شرح الهدایه» و «زبده الاحکام» و «شرح بدیع الاصول» و «شرح المغنی» و جز آن. فقه را از وجیه الدین دهلوی و شمس الدین خطیب دولی و دیگران فراگرفت. وی به سال 793 ه . ق. درگذشت، ولی صاحب کشف الظنون و همچنین سیوطی وفات او را به سال 773 ه . ق. نوشته اند. (از معجم المطبوعات ج2 ستون 1379).
مؤلف معجم المطبوعات آرد: عمر بن اسحاق بن احمد سراج الدین هندی غزنوی حنفی، مکنی به ابوحفص. او امام و علامه و استاد در بحث و بسیار هوشیار بود. مؤلفات او بسیار است از جملهء آنها: «شرح الهدایه» و «زبده الاحکام» و «شرح بدیع الاصول» و «شرح المغنی» و جز آن. فقه را از وجیه الدین دهلوی و شمس الدین خطیب دولی و دیگران فراگرفت. وی به سال 793 ه . ق. درگذشت، ولی صاحب کشف الظنون و همچنین سیوطی وفات او را به سال 773 ه . ق. نوشته اند. (از معجم المطبوعات ج2 ستون 1379).