غریب

[غَ] (اِخ) (شاه... میرزا) از نبائر سلطان حسین میرزا(1) و شاعر بود. و به جودت ذهن و حدت طبع به تلاش مضامین غریب طریقهء ندرت می پیمود:
نی غبارست که از دامن صحرا برخاست
که زمین هم به تماشای تو از جا برخاست.
*
بازم بلای دل غم آن ماه پاره شد
ای وای بر مریض که مرضش دوباره شد.
(صبح گلشن ص299).
آذر در آتشکده ذیل «آهی» گوید: آهی (متوفی به سال 922 ه . ق.). از امرای جغتائی است و در خدمت شاه غریب میرزا ولد سلطان حسین میرزا بایقرا شرف منادمت داشتند. (آتشکدهء آذر چ شهیدی ص11). نیز در ذیل ضیائی آرد: این اشعار از قصیده ای است که در مدح شاه غریب میرزا در لغز شطرنج گفته:
ای دل کدام عرصه درین کشور آمده
کز خیل روم و زنگ در آن لشکر آمده
خیل غریب و قوم عجیبی که در مصاف
بی تیر و تیغ بر سر یکدیگر آمده
هریک دو اسبه رانده به جمع پیادگان
کایشان سپاه را بوغا رهبر آمده
با شاه خویشتن همه یکرنگ و یک جهت
خصم افکن سپه شکن و صفدر آمده
در معرکه ای که پشتی هم کرده جنگها
وآن جنگ اکثر از پی سیم و زر آمده
گه پردلان پیل تفان را شکسته شاخ
لیکن ز یک پیاده گهی مضطر آمده
سلطان عصر شاه غریب آنکه در بساط
هر گوشه صد چو شاه رخش چاکر آمده.
(ایضاً آتشکده ص27).
رجوع به مجالس النفائس ص128 و 101 و 154 و تاریخ حبیب السیر چ 1 تهران جزو 3 از مجلد 3 ص349 و قاموس الاعلام ترکی شود.
(1) - ولد سلطان حسین میرزا بایقرا. (آتشکدهء آذر چ شهیدی ص11).