احمد

[اَ مَ] (اِخ) جزائری. او مجاور نجف اشرف بود در حیات و ممات. او فاضلی محقق و مدقق است. او راست: کتاب آیات الاحکام و قسمتی از اول کتاب شرح التهذیب و رساله فی الارتداد و رساله فی کیفیه اقامه المسافر فی البلدان و رسائل بسیار دیگر و شیخ یوسف رحمه الله گوید: او از جملهء مشایخ است و شیخ وی سید جلیل عبدالله بن سید علوی بلاذی بحرانی است و از صورت اجازت او بفرزند فاضل خویش محمد بن احمد نقل کرده است که او قراءهً و سماعاً از شیخ حسین بن شیخ فاضل علامه عبدعلی خمائسی نجفی و از شیخ عبدالواحد از شیخ فخرالدین طریحی و از شیخ اجل افضل احمدبن محمد بن یوسف بحرانی از پدر خود شیخ عالم علامه علی بن سلیمان بحرانی و از خاتمه المجتهدین مولی محمد باقر مجلسی از پدر وی مولی محمدتقی از بهاءالمله و الدین العاملی از پدر وی از شهید ثانی روایت کند و ازو سید شهیر بمیر محمد مؤمن حسینی استرآبادی از سیدنورالدین علی اخی صاحبان مدارک و معالم از جهت پدر و مادر وی بواسطهء دو برادر او روایت کنند و نیز باجازه و قرائت از افضل اهل زمان امیرمحمد صالح بن عبدالواسع حسینی اصفهانی ختن مولینا مجلسی ثانی روایت کند و وفات او در حدود 1150 ه . ق. بوده است. (روضات ص24). و رجوع به احمدبن اسماعیل الجزائری شود.