احمد
[اَ مَ] (اِخ) تقیّالدین نصیبی. او ابوالعباس احمدبن مبارک بن نوفل النصیبی الخُرفی است صاحب بغیه بنقل از ذهبی گوید: وی امامی عالم و عامل بود و بموصل درآمد و در آنجا نزد عمر بن احمد السفنی عربیت آموخت و از محمد بن محمد بن سرایا از ابوالوقت حدیث شنید و در علم براعت یافت و قراآت نزد ابن حرمیه البواریجی فراگرفت و در سنجار سکونت گزید و بدانجا تدریس مذهب شافعی کرد و مظفر و صالح پسران صاحب موصل نزد او قرائت کردند سپس بجزیره شد و حج بگزارد و بازگشت و در احکام کتابی تصنیف کرد و نیز او راست: کتابی در عروض و کتابی دیگر در خطب و او را منظوماتی در فرایض و منظومه ای دیگر در مسائل الملقبات و شرح الدریدیه و شرح الملحه و غیر آن است و او را قبول تام بود و وفات وی در رجب سال 664 ه . ق. است. (روضات الجنات ص84). و رجوع به احمدبن مبارک نصیبی شود.