احمد

[اَ مَ] (اِخ) بحرانی. صاحب روضات آرد: و او احمدبن محمد بن یوسف خطی بحرانی در اول و ثانی است. شیخ یوسف ذکر او آورده گوید: وی علاّمهء فهامه و زاهدی عابد، ورع، تقی و کریم بود و تصانیف او دال بر علو قدر او در معقول و منقول و فروع و اصول و دقت نظر و حدت خاطر و مزید بلاغت و فصاحت در تقریر و تحریر اوست و بعقیدهء من او افضل علماء بحرین است و صاحب ذخیره هفته ای دوبار بجهت مذاکره و استفاده با او خلوت میکرد چنانکه با محقق خوانساری شارح دروس همین شیوه داشت و نیز در اغلب لیالی در ایام اقامت احمد در خانهء وی به اصفهان از او مستفیض میشد و علامهء مجلسی در اجازه ای که بنام او کرده است پس از شطری از القاب او گوید: فوجدته بحراً زاخراً فی العلم لایساجل و القیته حبراً ماهراً فی الفضل لایفاضل و او شیخ شیخ سلیمان بن عبدالله ماحوزی بحرانی صاحب بلغه الرجال است و احمد راست: کتاب مصنف ریاض الدلائل و حیاض المسائل در فقه و صاحب ریاض المسائل فی شرح النافع اسم کتاب خود را از همین کتاب اقتباس کرده است و نیز او راست: رساله فی عینیه صلوه الجمعه در ردّ بر رسالهء شیخ سلیمان بن علی بن ابی ظبیه شاخوری در حرمت آن و رساله فی استقلال الاب بولایه البکر الرشید و دو رساله در منطق و رساله فی البدأ و غیر آن. و او در حیات پدر با دو برادر خویش بطاعون عراق در سال 1102 ه . ق. درگذشت و بجوار کاظمین علیهماالسلام مدفون شد. (روضات الجنات ص24).