احمد

[اَ مَ] (اِخ) ابن یوسف بن عبدالدائم بن محمد الحلبی المقری النحوی، ملقب بشیخ شهاب الدین و معروف به سمین، نزیل قاهره. صاحب طبقات بنقل از دررالکامنه گوید: وی نحو فراگرفت و در آن علم مهارت یافت و ملازمت ابوحیّان کرد تا بر اقران خویش فائق آمد و قراآت را از تقی الصایغ آموخت و در آن علم نیز صاحب براعت گردید و حدیث از یونس الدّبوشی فراگرفت، متولی تدریس قراآت در جامع ابن طولون بود و در جامع شافعی معید بود و در اوقات نظر داشت و در حکم نیابت میکرد. او راست: تفسیرالقرآن و کتاب الاعراب که در حیات شیخ خویش ابوحیان تألیف کرد و در آن باب مناقشاتی با او داشت، و شرح التسهیل و شرح الشاطبیه و غیر آن. و اسنوی در طبقات الشافعیه گوید: وی فقیه بارع در نحو و قراآت و اصول و ادیب بود و در جمادی الاَخرهء سال 756 ه .ق . درگذشت. (روضات الجنات ص85). و مؤلف کشف الظنون گوید: او تلمیذ امام جمال الدین عبدالله بن یوسف بن هشام است. (کشف الظنون چ 1 استانبول ج2 ص311 س18). و هم حاجی خلیفه کتاب القول الوجیز فی احکام الکتاب العزیز را بدو نسبت دهد.