عطیه

[عَ طی یَ] (اِخ) ابن سعدبن جنادهء عوفی جدلی قیسی کوفی، مکنی به ابوالحسن. از رجال حدیث و از شیعهء کوفه بود و با ابن اشعث خروج کرد. لذا حجاج به محمد بن قاسم ثقفی فرمان داد تا عطیه را فراخواند و اگر علی بن ابی طالب (ع) را سب نکرد چهارصد ضربه تازیانه بدو بزند و موی سر و ریش او را بتراشد. و چون عطیه از انجام دادن این امر خودداری کرد فرمان حجاج در مورد او اجرا شد. آنگاه او به فارس پناه برد و در خراسان اقامت گزید. وچون عمر بن هبیره به ولایت عراق رسید او را اجازه داد تا به کوفه بازگردد و به سال 111 ه . ق. در این شهر درگذشت. (از الاعلام زرکلی به نقل از ذیل المذیل و تهذیب التهذیب).