عطیه

[عَ طی یَ] (اِخ) ابن اسود یمامی حنفی، از بنی حنیفه. وی از عالمان و امیران خوارج بود. او در روزگار نافع بن ازرق می زیست و چون نافع «قعده» را تکفیر کرد وی به همراهی برخی دیگر به نجده بن عامر پیوستند و با وی بیعت کردند. و چون نجده جهل در شریعت را معذور می دانست عطیه از وی نیز روی گردان شد و با ابی فدیک (عبدالله بن ثور) از نجده جدا شدند و پس از اندکی از ابی فدیک نیز جدا گشت و از آن موقع خوارج به دو گروه تقسیم شدند یکی فدیکیه که پیروان فدیک بودند و دیگر عطویه که پیروان عطیه بن اسود بوده اند. عطیه سپس به سیستان رفت و در حدود سال 75 ه . ق. درگذشت. خوارج سیستان و خراسان و کرمان و قهستان همگی عطویه بوده اند. (از الاعلام زرکلی به نقل از الحور العین و اللباب و الملل و النحل).