احمد
[اَ مَ] (اِخ) ابن یحیی بن اسحاق، مکنی به ابوالحسین و معروف به ابن الرّاوندی یا ابن الروندی. او شاگرد ابوعیسی محمد بن هارون وراق بود و صاحب کشف الظنون در همه جا وفات او را به سال 301 ه .ق . نوشته است. وعلاوه بر کتبی که قبلاً در ابن الرّاوندی نام برده ایم حاجی خلیفه کتاب دیگری نیز بنام کتاب الزینه از مؤلفات وی آورده است. رجوع به ابن راوندی ابوالحسین احمد... و رجوع بروضات الجنات ص54 و وفیات الاعیان چ طهران ص28 شود.