عطاش
[عَطْ طا] (اِخ) احمدبن عبدالملک عطاش. از مشاهیر دعات اسماعیلیه در ناحیهء عراق. به سال 500 ه . ق. عطاش به امر سلطان محمد سلجوقی دستگیر شد و نخست او را بر اشتری نشاندند و به اصفهان بردند هزاران تن از مردم به دنبال او راه افتادند و سرودگویان این حراره و تصنیف را می خواندند:
عطاش عالی، جان من، عطاش عالی، میان سرهلالی، ترا باد زچکارو!
آنگاه مدت هفت روز او را آویختند و تیرباران کردند سپس جسدش را سوزاندند. رجوع به احمدبن عبدالملک عطاش، و ابن عطاش و تاریخ ادبیات در ایران صفا ج2 ص 167 شود.
عطاش عالی، جان من، عطاش عالی، میان سرهلالی، ترا باد زچکارو!
آنگاه مدت هفت روز او را آویختند و تیرباران کردند سپس جسدش را سوزاندند. رجوع به احمدبن عبدالملک عطاش، و ابن عطاش و تاریخ ادبیات در ایران صفا ج2 ص 167 شود.