عشوه

[عَشْ وَ] (ع اِ) اسم المره است از مصدر عَشْو. (از اقرب الموارد). رجوع به عشو شود. || تاریکی، یا از اول شب تا ربع آن: مضی من اللیل عشوه. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). || کار ناپیدا نمودن و کردن. (منتهی الارب): أوطاه عشوه؛ او را بر امری ملتبس و مشتبه واداشت، و آن را هنگامی گویند که به وی از امری سرگردان کننده خبر دهد و یا از امری خبر دهد که دچار گرفتاری گردد. (از اقرب الموارد). عِشْوه. عُشْوه. و رجوع به عشوه شود.