احمد

[اَ مَ] (اِخ) ابن مودودبن یوسف الچشتی (خواجه...). یکی از کبار مشایخ صوفیه. صاحب نفحات گوید: وی بعد از پدر بمقام او نشست و مقبول همهء طوائف بود و بر کافهء انام شفقتی عام و مروّتی تمام داشت و شیخ شهاب الدین سهروردی قدس الله تعالی سرّه وی را تعظیم و احترام بسیار کردی. و خلیفهء بغداد بنا بر خوابی که دیده بود وی را طلب کرد و وظائف اکرام بجای آورد و او خلیفه را نصایح جانگیر و مواعظ دلپذیر گفت و فتوحی آوردند، بجهت استمالت خاطر خلیفه مختصری برداشت و چون بیرون آمد بر فقرا قسمت کرد و بخراسان توجه کرد. ولادت وی در سنهء سبع و خمسمائه (75 ه .ق .) و وفات به سال سبع و سبعین و خمسمأه (577) بود. نقل باختصار از نفحات الانس جامی. و صاحب حبیب السیر وفات او را به سال تسع و سبعین و خمسمأه (579) گفته است. و رجوع به حبیب السیر ج 1 ص 314 س 19 و نفحات جامی چ هند ص 211 و رجوع به احمدبن خواجه مودود شود.