احمد

[اَ مَ] (اِخ) ابن معدان بن عیسی بن وکیل التجیبی ثم الدانی الاندلسی، مکنی به ابوالعباس و معروف به ابن الاقلیشی. نحوی زاهد و ملقب بشهاب الدین. وی از شاگردان ابومحمد لغوی ادیب ملقب به ابن السید البلنسی است. او راست: کتاب الانباء فی شرح الصفات و الاسماء. شرح الباقیات الصالحات فی بزور الامهات. انوارالاَثار فی فضل النبی المختار. النجم من کلام سید العرب و العجم. شفاءالزمان فی فضل القرآن. الکوکب الدری المستخرج من کلام النبی العربی. سر العلوم و المعانی المستودعه فی السبع المثانی. و وفات او به سال 550 یا 549 ه .ق . بوده است. و صاحب تاج العروس در مادهء قلش نام و نسب او را احمدبن معدبن عیسی بن وکیل التجیبی الاقلیشی الاندلسی مکنی به ابوالعباس آورده و گوید: ابوطاهر سلفی در معجم السفر خود گوید: او اهل معرفت بلغت و انحاء و علوم شرعیه بود و از مشایخ اوست ابومحمدبن سید البطلیوسی و ابوالحسن بن بسیطه الدانی، و وی را شعر نیکوست و به سال 546 باسکندریه آمد و نزد من بسیاری قرائت کرد و سپس بحجاز رفت و شنیدیم که بمکه درگذشت و صاغانی گوید او شیخ شیخ ماست.