عرجون

[عُ] (ع اِ) چوب خوشهء خرما. (دهار) (مهذب الاسماء). ج، عَراجین. (مهذب الاسماء). || خوشه. خوشهء خرما یا خوشهء خرما که خشک و کج گردد، یابن آن. یا چوب خوشهء خرما. (منتهی الارب). || شاخ خشک شده :
گر در آبی نخل یا عرجون نمود
جز ز عکس نخلهء بیرون نبود.مولوی.
|| بن خوشهء خرما. (زمخشری). شکاوه. (یادداشت مؤلف). انگون. انگول. (یادداشت مؤلف). || چوب خوشهء خرما که بشکل داس خمیده میباشد. (غیاث اللغات) (آنندراج). || چوب خوشهء انگور. || درخت کژ شده. (منتهی الارب) : و القمر قدرناه منازل حتی عاد کالعرجون القدیم. (قرآن 36/39).
ور ز نور آفتابش بهره گیرد خاطرات
پیش روشن خاطرت مر ماه را عرجون کنی.
ناصرخسرو.
رنگ بربسته ترا گلگون نکرد
شاخ بربسته فن عرجون نکرد.مولوی.
|| شاخهای بریده از درخت کژ شده. (از منتهی الارب). ج، عراجین. || گیاهی است شبیه به سماروغ سپید، یا نوعی از سماروغ. (منتهی الارب) (آنندراج).