عبدالله

[عَ دُلْ لاه] (اِخ) ابن معاویه بن عبدالله بن جعفربن ابی طالب. از رؤسای طالبیان و شعراء آنان بود. به سال 177 ه . ق. در کوفه خروج کرد و از اطاعت بنی مروان سر باز زد و مردم را به بیعت با خود خواند. مردم کوفه با او بیعت کردند سپس مردم مدائن نیز بیعت خود را اعلام داشتند. عبدالله بن عمر والی کوفه با وی نبرد کرد. اصحاب عبدالله پراکنده شدند. و او به مدائن رفت و جمعی از مردم کوفه بدو پیوستند. عبدالله بیاری آنان بر حلوان و جبال و همدان و ری و اصفهان تسلط یافت و خراج فارس و توابع آن را بدو فرستادند. عبدالله در اصطخر اقامت کرد و ابن هبیره امیر عراق لشکریانی به جنگ او فرستاد عبدالله نخست مقاومت کرد سپس شکست خورد و به شیراز گریخت و از آنجا به هرات شد عامل هرات او را بگرفت و به امر ابومسلم خراسانی به سال 129 ه . ق. به قتل رساند. (از الاعلام زرکلی).