عبدالله
[عَ دُلْ لاه] (اِخ) ابن محمد بن محمد بن عبدالله، مکنی به ابوسعید و معروف به عبدالله استرآبادی. وی حافظ حدیث و مورخ بود. اصل او از استرآباد از نواحی طبرستان است. در سمرقند اقامت کرد و تاریخ سمرقند را نوشت. ابن اثیر از آن تاریخ یاد کرده است. وی به سال 405 ه . ق. به سمرقند درگذشت. (از الاعلام زرکلی).