عبدالله

[عَ دُلْ لاه] (اِخ) ابن طاهربن الحسین بن مصعب الخزاعی. امیر خراسان و از مشهورترین والیان عصر عباسی است. وی مدتی ولایت شام یافت سپس به سال 211 ه . ق. به مصر رفت و مدت یک سال بدانجا بماند آنگاه به دینور رسید و مأمون او را ولایت خراسان داد و عبدالله از خود کفایتی نشان داد. بدان جهت طبرستان و کرمان و ری و حوالی آنها ضمیمهء حکمرانی وی شد. تولد عبدالله به سال 182 ه . ق. بود و به سال 230 ه . ق. به نیشابور درگذشت. ابن اثیر نویسد: عبدالله طاهر مردی بسیار بخشنده و عالم و باتجربه بود و شعراء برای او مرثیه گفته اند. ابن خلکان نویسد: عبدالله مردی بزرگ و عالی همت و مورد اعتماد مأمون بود. ذهبی گوید عبدالله از بزرگان ملوک است. (از الاعلام زرکلی).