احمد

[اَ مَ] (اِخ) ابن محمد بن عمر، معروف بشهاب الدین خفاجی مصری. از بزرگان علمای دولت آل عثمان است. در ادب و فقه و سایر علوم از افراد عصر خود و از شاگردان علامه ابوالسعود صاحب تفسیر است. ابتداء قضای روم ایلی سپس قضای سلانیک و مصر داشته و پس از عزل در مصر بتدریس و تصنیف میپرداخت. وفات او در 1069 ه .ق . بوده است و بیش از نود سال زندگانی کرد. او راست: عنایه القاضی. حاشیهء تفسیر بیضاوی. شرح الشفا. شرح دره الغواص. الریحانه. الرسائل الاربعین. حاشیهء شرح الفرایض. کتاب السوانح و الرحله. شفاء الغلیل فیما فی کلام العرب من الدخیل. دیوان الادب فی ذکر شعراء العرب. طرازالمجالس و رسائل دیگر. و او اشعار و مقامات و منشآت نیکو دارد.