عاقب
[قِ] (ع ص، اِ) نائب مهتر و قائم مقام آن بعد از وی. (منتهی الارب). || نائب و خلیفهء پیشینیان در امر نیکو، و منه قول النبی (ص) و أنا العاقب؛ أی آخر الانبیاء. کسی که جانشین بزرگی شود و رتبت او بعد از آن است، و منه جاءالسید و العاقب. (اقرب الموارد). || (اِ) هر چیز که جانشین شی ء پیشین خود شود. (منتهی الارب). || شتر ماده که بقیهء گیاه خورد. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب).