احمد

[اَ مَ] (اِخ) ابن عیسی خراز مکنی به ابوسعید. صاحب صفه الصفوه گوید: جنید گفت اگر از ما آن خواهند که ابوسعید خراز بر او بود هر آینه همگی هلاک شده ایم. علی گوید: از ابراهیم از حال ابوسعید پرسیدم گفت: او چندین سال خرازی کردی یعنی مشک دوختی و هیچگاه میان دو خرزه [ کوک ] حق از اوفوت نشد. نقل است که او گفت: من ظن انه ببذل الجهد یصل فمتمن و من ظن انه بغیر بذل الجهد یصل فمتعن. و هم او گوید: ذنوب المقربین حسنات الابرار و هم او گفت: المعرفه تأتی القلوب من جهتین من عین الجود و من بذل المجهود. و هم گفت: العافیه سترت البر و الفاجر فاذا جاءت البلوی یتبین عندها الرجال. و ابوسعید از عبدالله بن ابراهیم غفاری و ابراهیم بن بشار صاحب ابراهیم بن ادهم باسناد روایت کند و او صحابت بشربن الحارث و سری و ذوالنون و ابوعبدالله الساجی و ابا عبید بسری و امثال آنان کرده است و وفات او در 277 ه . ق. و بعضی گویند بسال 286 بوده است. (صفه الصفوه ج2 ص245). و نیز وفات او را به سالهای 285 و 287 ذکر کرده اند و رجوع به ابوسعید خراز احمد... شود.