احمد

[اَ مَ] (اِخ) ابن علی منینی و او احمدبن علی بن عمر بن صالح بن احمدبن سلیمان منینی دمشقی عالم مشهور حنفی ملقب بشهاب الدین است ولادت او در قریهء منین [ از قراء دمشق ] بسال 1089 ه . ق. بوده است وی در دمشق علوم وقت خویش بیاموخت و شاگردان بسیار تربیت کرد و تصانیف کثیره دارد از جمله: ارجوزه ای مسمی به انموذج اللبیب فی خصائص الحبیب 1200 بیت. شرح رسالهء ابن قطلوبقا در اصول. شرح تاریخ عتبی در دو مجلد. نسمات السحریه و آن 29 قصیده است مرتب بر حروف معجم در مدح رسول صلی الله علیه و آله و سلم. القول المرغوب. العقد المنظم. فتح المنان فی شرح قصیده وسیله الفوز و الامان فی مدح صاحب الزمان. القول الموجز فی حل اللغز. الاعلام فی فضائل الشام. الفرائد السنیه فی الفوائد النحویه. اضاءه الدراری شرح صحیح البخاری و کتاب سبعه ابحر امیر علی شیرنوائی را در لغت جمع و تدوین کرده است چه امیر مزبور آن را از مسوده بیرون نیاورده بود وفات او به سال 1172 ه . ق. به دمشق بوده است و پدر او را دعوی عجیبی بود و آن این که از قاضی جن عبدالرحمان ملقب بشمهورش که از صحابهء رسول بوده حدیث شنوده است و شیخ عبدالغنی نابلسی وفات این جنی را به سال 1129 ه . ق. خبرداد موافق فقدالجنی شمهورش. و رجوع به الاعلام زرکلی ج1 ص56 شود.