احمد
[اَ مَ] (اِخ) ابن علی بن هبه اللهبن الحسن بن علی الزوال بن محمد بن یعقوب بن حسین بن عبدالله المأمون بن الرشید، معروف به ابن المأمون و اصل زوال در نسبت او زول بوده است بمعنی مرد شجاع و آن در السنه تغییر یافته و زوال شده است. یاقوت گوید: او درنحو شاگرد علی بن منصور الجوالیقی بود و خطی نیکو داشت و آنگاه که بحبس مستنجد بود 80 مجلد کتاب تألیف کرد و بر فصیح فی اللغه ثعلب شرح نوشت و نیز کتابی جمع کرد بنام اسرار الحروف و آنگاه که مستضی ء بخلافت رسید احمد را رها کردند و مرتبت قضاوت پیشین او بدو محول داشتند مولد او 509 ه . ق. و وفات 586 بود. (روضات الجنات ص82). رجوع به احمدبن علی بن مأمون و رجوع به ابن مأمون شود.