ضیغم
[ضَ غَ] (اِخ) ابن مالک مکنی به ابومالک العابد. مردی پرهیزکار و دیندار و متقی بود و از زهد و ورع وی حکایتها نقل کرده اند. عبیداللهبن عمر قال: اتیت صاحباً لی یقال له عمران بن مسلم فارانی موضعین مبتلین فی مسجده احدهما بحذاء الاَخر، فقلت ما هذا، قال هذا و الله من دموع ضیغم البارحه بین المغرب و العشاء و هو راکع. ازهربن مروان الرقاشی قال رأیت ضیغم العابد و کنت اذا رأیت رج لایشبه الناس من الخشوع و الضر و طول الحزن. محمد بن الحسین قال: حدثنی مالک بن ضیغم قال قالت اُمُّه یعنی ضیغماً ذاتَ یوم: ضیغم! قال: لبیک یا اماه. قالت کیف فرحک بالقدوم علی الله. قال فحدثنی غیر واحد من اهله انه صاح صیحهً لم یسمعوه صاح مثلها قط و سقط مغشیاً علیه فجلست العجوز تبکی عند رأسه و تقول: بابی انت ما نستطیع ان نذکر بینٍ یدیک شیئاً من امر ربک. قال و قالت له یوماً: ضیغم! قال: لبیک یا اماه. قالت تحب الموت؟ قال نعم یا اماه. قالت و لِمَ یا بنی؟ قال رجاء خیر ما عند الله. قال فبکت العجوز و بکی فتسامع اهل الدار فجلسوا یبکون لبکائهم. قال و قالت له یوماً آخر: ضیغم! قال: لبیک یا اماه. قالت تحب الموت؟ قال لا یا اماه. قالت لِمَ یا بنی؟ قال لکثره تفریطی و غفلتی عن نفسی. قال فبکت العجوز و بکی ضیغم و اجتمع اهل الدار و جعلوا یبکون، و کانت امه عربیه کأنها من اهل البادیه. رجوع به صفه الصفوه ج 3 ص 270 شود.